1 Ιανουαρίου 2017

Ο Νέος Χρόνος κι Εμείς


Μια αστεία ιστορία-ανέκδοτο λέει:
Ήταν μια κυρία γύρω στα πενήντα και χρειάστηκε να νοσηλευτεί για κάποιο πρόβλημα υγείας. Στο νοσοκομείο φοβισμένη προσευχήθηκε να μην πεθάνει πρόωρα και ο Θεός - λέει το ανέκδοτο - της υποσχέθηκε ότι έχει ακόμη τριάντα πέντε χρόνια ζωής.
Τότε η κυρία αναθάρρησε, ανάρρωσε γρήγορα και πριν βγει από το νοσοκομείο έκανε την σκέψη, μια και έχει χρόνια μπροστά της, να κάνει ένα "λίφτινγκ". Μια πλαστική προσώπου για να φύγουν οι ρυτίδες! Πραγματοποίησε λοιπόν τη σκέψη της, έμεινε λίγες μέρες παραπάνω στο νοσοκομείο και μόλις πλέον πήρε το εξιτήριο και βγήκε στο δρόμο πλήρως "ανακαινισμένη". την χτυπάει ένα ασθενοφόρο και την αφήνει στον τόπο. Φθάνοντας τότε, αναπάντεχα μπροστά στον Κύριο, κάνει τα παράπονά της:
"Κύριε, Συ δεν με βεβαίωσες ότι έχω ακόμη να ζήσω τριάντα πέντε χρόνια";
Τότε ο Κύριος την κοιτάζει έκπληκτος, γουρλώνει τα μάτια του και της απαντάει:
-"Εσύ ήσουν βρε παιδί μου! Δεν σε γνώρισα ..."
Βλέπετε το "λίφτινγκ την είχε κάνει ... αγνώριστη!
Εδώ τελειώνει το αστείο-ανέκδοτο.

Μπήκαμε στο 2017. Έρχονται οι πρώτες μέρες του καινούριου χρόνου και εμείς πολλές φορές ξεγελιόμαστε και περνώντας τα χρόνια επικεντρώνουμε και εστιάζουμε την προσοχή μας στις εξωτερικές και επιφανειακές συνέπειες του χρόνου. 
Προσέχουμε μόνο τις "αλλαγές" στη φάτσα μας, τις ρυτίδες στα μούτρα μας, το άσπρισμα στις τρίχες μας... Όμως αληθινή σύνεση και φρονιμάδα είναι να μας νοιάζει και να μας απασχολεί τι γίνεται με κάποιες άλλες "ρυτίδες", αλλοιώσεις και ζημιές, που προξενούνται στο ανθρώπινο πρόσωπο όταν "χρονίζουν" και πολυκαιρίζουν τα πάθη. Όταν κινδυνεύει να καταντήσει το πρόσωπό μας καρικατούρα ανθρωπίνου προσώπου από τις "παραμορφώσεις" της ενεργείας των παθών και όχι μόνο κάποιων "χοντρών" και εύκολα διακρινομένων παθών όπως της πλεονεξίας, της φιλαργυρίας και άλλων πολλών. Αλλά πρέπει να κοιτάμε και τα πιο επικίνδυνα και "λεπτά" ψυχικά πάθη, τα οποία όμως δημιουργούν ζημιά στο ανθρώπινο πρόσωπο. Τέτοια είναι οι "ρυτίδες" και αλλοιώσεις της ποικίλης κακίας μας, του φθόνου, της κατάκρισης, της απόρριψης του άλλου, της καταφρόνησης και απαξίωσης του συνανθρώπου μας, της ψυχικής μιζέριας, της νοοτροπίας "να μη χρωστάς καλή κουβέντα" για κανένα, να τα βλέπεις όλα στραβά και ανάποδα, η γκρίνια, η κακολογία, η μεμψιμοιρία, η μικροψυχία, η στενοκαρδία και η ζήλεια. 
Όλα αυτά τα εκδηλώματα της φιλαυτίας μας, όταν τα αφήνουμε στην πάροδο του χρόνου ενεπιμέλητα και αθεράπευτα, δημιουργούν τις επικινδυνότερες στρεβλώσεις στο πρόσωπό μας. τότε κινδυνεύουμε, όχι στα αστεία, όπως η κυρία του ανεκδότου που δεν την ανεγνώρισε ο Κύριος.
Κινδυνεύουμε στα σοβαρά, "κρούοντες την θύραν" και λέγοντες "Κύριε, Κύριε άνοιξον ημίν", να πάρουμε την απάντηση: "αληθώς οικ οίδα ημάς". Στ΄ αλήθεια "δεν σας γνωρίζω". Επειδή παραμορφώσαμε σε τέτοιο βαθμό τον εαυτό μας ώστε να καταντήσουμε αγνώριστοι στο Χριστό!