Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ο Απόστολος Παύλος στη σημερινή περικοπή από την προς Ρωμαίους, αγαπητοί αδελφοί, ομολογεί ότι επιθυμεί σφοδρά να σωθούν οι Ισραηλίτες, αν και αποξενώθηκαν από τον Κύριο, επειδή είχαν ζήλο χωρίς επίγνωση. Υπερεκτίμησαν τον Νόμο και πίστεψαν ότι δια του Νόμου δικαιώνεται κάποιος. Επέμεναν στη δική τους αντίληψη περί δικαιώσεως, χωρίς να υποτάξουν τον εαυτό τους στη δικαίωση που μόνος ο Θεός δια του Ιησού Χριστού παρέχει.
"Ζήλος ου κατ΄ επίγνωσιν"
Το ότι οι Ισραηλίτες πλανήθηκαν τελικά από την τυπολατρία τους είναι φαινόμενο που επαναλαμβάνεται και στους Χριστιανούς των ημερών μας. Ο ζήλος που είχαν οι πρώτοι δεν κατευθύνονταν από την ορθή περί του Θεού γνώση. Γνωρίζω τον Θεό σημαίνει ενώνομαι μαζί Του και θεολογώ. Άλλο όμως η γνώση και άλλο η γνώμη. Αν, απέναντι στην ανεπάρκειά μου να γνωρίσω τον Θεό υψώνω τη γνώμη μου, τότε η θεολογία μου είναι μεταπρατική και ιδιωτική, άσπλαχνη, ανελεήμων, εξουσιαστική και εξουθενωτική για τον πλησίον και για εμένα τον ίδιο. Αποτελεί θεολογικό φάσμα-φάντασμα και όχι πηγή ζωής και χάριτος, όπως τα έργα και τα λόγια των Αγίων μας.
Έτσι ο κίνδυνος αυτός είναι ψηλαφητός και σήμερα, όπου και πλεόνασε ο "ου κατ΄ επίγνωσιν ζήλος", ο οποίος ναι μεν παρέχει κάποια αίσθηση αυτοδικαίωσης και συναισθηματικής ευφορίας στους έτσι "αγωνιζόμενους", αλλά ταπεινώσεως απούσης, ταλαιπωρούνται ουσιαστικά και οι θιασώτες τους και ολόκληρη κατ΄ επέκταση η Εκκλησία. Δεν είναι λίγες οι φορές που αρκετοί εμφορούμενοι από τέτοιου είδους ζήλο κατασκευάζουν οι ίδιοι τις απειλές εναντίον των οποίων μάχονται, χωρίς να το καταλαβαίνουν.
Νόμος και Χάρις
"Παρήλθεν η σκιά του νόμου, της χάριτος ελθούσης", ψάλλει διδακτικότατα η Εκκλησία μας. Σκιά ήταν ο Νόμος. Σκιά που κατά έναν τρόπο "έκρυβε" τον Θεό με ποιαν έννοια: δεν μπορούσε να εφαρμοσθεί κατ΄ ολοκληρίαν, και τούτο γιατί κανείς άνθρωπος δεν μπορούσε να τον τηρήσει ολόκληρο· σε κάτι θα έφταιγε, όσο και αν προσπαθούσε. Ο λόγος του Θεού εδώ όμως έρχεται σαν καταπέλτης: Αυτός που όλα θα τα τηρήσει "πταίση δεν εν ενί, γέγονεν πάντων ένοχος" (Ιακ. 2,10). Ποιος λοιπόν μπορεί να καυχηθεί ότι υπερέχει του οποιουδήποτε πλησίον του, εφόσον όλοι κάπου έχουμε φταίξει και άρα είμαστε όλοι ένοχοι σε όλα;
Έρχεται λοιπόν ο Χριστός, "αδειάζει" από τη δόξα Του, κενώνεται, ντύνεται ο Αναμάρτητος τη φτώχεια μας, κατεβαίνει από τους ουρανούς στη γη, κατεβαίνει ακόμη πιο βαθιά, μέχρι τα καταχθόνια, κηρύττει και εκεί τα "χαράς ευαγγέλια" αστραποβολώντας μέσα στο άκτιστο πυρ της θεότητός Του, και χαροποιεί έτσι τους καλοπροαιρέτους όλων των αιώνων. Με τη Χάρη Του πλέον σωζόμαστε. Δωρεάν. Χωρίς τη Χάρη Του είμαστε "πάντων ένοχοι". Μας μένει η σκιά του Νόμου.
Αντιθέτως, πιστεύοντάς Τον και συνεπώς πράττοντας τα έργα που δείχνουν την πίστη-εμπιστοσύνη μας σε Αυτόν, ζούμε μαζί Του μέσα στην καρδιά μας. Εκεί μας αποκαλύπτεται ο Ίδιος μαζί με τον Πατέρα Του και το Άγιον Πνεύμα. Ζώντας ως μέλη της Εκκλησίας Του, Τον ομολογούμε για των χειλέων του στόματος, Τον γευόμαστε ως αφθαρτίζουσα βρώση και γλυκύτατο πόμα, αλλά καιι η δια χειλέων ομολογία μας, συν το χρόνω γίνεται ομολογία των νοερών χειλέων της καρδίας, ομολογία ζωής. Δεν γίνεται αλλιώς.
Εμπόδιο μόνο ο εαυτός μας
Ο διάβολος λυσσωδώς χρησιμοποιεί τα πάθη μας με αριστερούς και δεξιούς πολέμους για να μας εκτρέψει από αυτήν τη πορεία. Υπάρχουν βεβαια σύμφωνα με τους Πατέρες μας και πόλεμοι κατ΄ άλλην έννοια: από τα έμπροσθεν (φόβοι για επερχόμενα δεινά στο μέλλον), από τα όπισθεν (απελπισία για το παρελθόν μας, κυρίως όταν δεν υπάρχει στον αγωνιζόμενο ολοκληρωτική μετάνοια), από τα επάνω (ο αδιάκριτος αγώνας για την επίτευξη "ιδανικών") και από τα κάτω (ο πόλεμος από τα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου), που ζητούν να γκρεμίσουν τον αναβάτη και ηγεμόνα νου κάθε στιγμή.
Ναι μεν ο πόλεμος από τα αριστερά είναι επικίνδυνος, αλλά ορατός και ακάλυπτος, διότι έρχεται με την όψη της οποιασδήποτε αμαρτίας, οπότε ο νουνεχής πνευματικά πολεμάει με σύμμαχο τη Χάρη του Χριστού και συνήθως εξέρχεται νικηφόρος, εκείνος όμως ο πόλεμος που είναι εξαιρετικά επικίνδυνος είναι ο από τα δεξιά, με προκάλυμμα την ευσέβεια......
Απόσπασμα από τη Φωνή Κυρίου, 9 Ιουλίου 2017, Αρ. Φύλ. 28(3345), Έτος 65ον, Αποστολική Διακονία της Ελλάδος.
